Żywice melaminowo- i mocznikowo-formaldehydowe.
Żywice te należą do grupy tworzyw aminowych (aminoplastów). Żywice melaminowo-formaldehydowe otrzymuje się w wyniku polikondensacji melaminy z formaldehydem, natomiast żywice mocznikowo-formaldehydowe w wyniku reakcji mocznika z formaldehydem.
Właściwości tych żywic zależą od stosunku ilościowego reagentów oraz warunków prowadzenia procesu ich otrzymywania. Uzyskiwane żywice są typem żywic rezolowych, termoutwardzalnych. Produkty utwardzone nie rozpuszczają się w wodzie, ani żadnych typowych rozpuszczalnikach organicznych. Odporność żywic melaminowych na działanie wilgoci i temperatury kształtuje się korzystniej niż w przypadku żywic mocznikowych. W porównaniu z żywicami fenolowymi, żywice melaminowe i mocznikowe nie ciemnieją ani pod wpływem światła słonecznego, ani ogrzewania. Dzięki temu doskonale nadają się do wytwarzania jasnozabarwionych i światłotrwałych wyrobów. Wyroby z tych żywic są twarde i sztywne, lekkie, bez smaku i zapachu. W praktyce, żywice melaminowe i mocznikowe modyfikuje się przez wprowadzenie różnych substancji chemicznych, w tym napełniaczy. Napełniaczami mogą być: bielona celuloza papiernicza, włókno azbestowe, szklane, mączka kamienna, drzewna, skrawki tkanin bawełnianych i inne. Napełniacze stosuje się głównie do żywic melaminowo-formaldehydowych.
Główne kierunki zastosowań żywic melaminowych i mocznikowych to wytwarzanie: klejów, kształtowników i wyprasek (galanteria, detale elektrotechniczne), laminatów płytowych, wyrobów lakierniczych. Żywice są stosowane do uszlachetniania wyrobów włókienniczych, garbarskich, papierniczych, a także do wytwarzania tworzyw piankowych. Duże znaczenie odgrywają laminaty wytwarzane na nośniku papierowym i na tkaninach (np. szklanej lub azbestowej), a także laminowane płyty wiórowe lub pilśniowe.